ළමයෙකු හැටියට ඇල්බට් අයින්ස්ටයින් සෑහෙන්න නිහඬ විය. ඇත්තෙන් ම, ඔහු කිසිවක් ම නො කී තරම් වූ අතර ඔහුගේ දෙමවුපියෝ මහත් අසහනයෙන්, වදනක් එළියට පනින තුරු ඔහුගේ කට දෙස බලා සිටියහ. අවුරුදු 3-4ක් පමණ වන තුරු ඔහුගේ මුව තදින් වැසී තිබුණු අතර කිසි විටෙක සම්පූර්ණ නිවැරදි වාක්‍යක් ඔහුගේ දෙතොලින් ගිලිහුණේ නැත. සාමාන්‍ය කුඩා දරුවෙකු මෙන් දකින දකින දේ ගැන අදහස් ප්‍රකාශ නො කළ ඔහු දෙස දෙමවුපියන් බලා සිටියේ ඔහු මන්ද බුද්ධිකයකු දැයි තැති ගනිමිනි. එක සැන්දෑවක පුංචි ඇල්බට් රෑ කෑමට වාඩි වී සුප් බොන්නට සැරසුණේ ය. සුප් පිරුණු හැන්ද ඔහුගේ දෙතොලේ ස්පර්ශ වූ විගස ඔහු කෑගෑවේය.