මගේ මුළු සර්වාංගය ම දැවෙන්නටත්, තැවෙන්නටත්, පිච්චෙන්නටත් විය.මම තව තවත් විනාශයට ඇදෙමින් සිටියෙමි.ජීවිතයට උරුමකමක් හෝ අවසරයක් නොමැති තරම් විය.පීඩාව හැර කිසිවක් ඉතිරි නොවී ය.

මම වමතින් කුස පිරි මැද්දෙමි.බිත්තියට වාරු වී මොහොතක් සිටියෙමි.හිස බිත්තියට තබා තද කළෙමි කොහේ සිට හෝ මගේ අයැදුම අසන්නට කෙනෙක් එතැයි සිතීමෙන් ඔහේ විකාරයෙන් මෙන් කතා කළෙමි.

'අනේ මගේ අම්මේ.දෙවියනේ මෙච්චර පව්කාර එකියක් මොකට ද ලෝකෙට හැදුවෙ? දුක් විඳල.. දුක් විඳල.... මැරිල යන්නට අපි උපදින්නේ? මෙහෙම දුක් විඳල මැරෙන්න මට බෑ. අනේ මගේ අම්මේ.... මං මැරිලා යන්න ඉස්සර මගේ ළඟට එන්න මගේ අම්මේ. අනේ... දෙවියන්ටවත් මගේ දුක පේන්නෙ නැද්ද දෙවියනේ...?'

මම බිත්තිය දිගේ රූටා වැටෙමින් ම ඉදිරියට ගියෙමි. මා මේ මන්දිරය කිළිටි කරන පව්කාර වෙසඟනක ද?

එහෙත් මේ මහා තාප්පවලින් වට කළ ලෝකය මට වඩා කෙතරම් කිළිටි ද?

මම විශ්වගේ පියාගෙ නිදන කාමරය දෙසට ඇදුණෙමි.සෙරක මෙන් - විකල් ගැහැනියක මෙන් කාමරයට එබී බැලුවෙමි.ඔහු මත්පැන් වීදුරුවක් දෙතොලතර තබමින් සිටී.අඩක් හිස් කළ බෝතලය ඇඳ අසල ඔහුට තනි රකී.මත් වූ ලොවි ගෙඩි මෙන් රතු වූ දෑස විහිදුවා ඔහු මදෙස බැලුවේ ය.

මම තීරණයක් ගත්තෙමි.

මම දෙවරක් නොසිතා ම ඔහුගේ කාමරයට රිංගුවෙමි.දුල්ලෑව දෙසට රාගික මායා බැල්මක් හෙළීමී.ශබ්ද නොනැගෙන්නට දොර වැසුවෙමි.දුල්ලෑව තුෂ්ණිම්භූතව මදෙස බලා සිටියේ ය.මම ඔහු සමීපයට ගියෙමි.ඔහු අසල ඇගේ දැවටෙමින් යහනේ වාඩි වීමි.දුල්ලෑවගේ හිසේ සිට නළල හා මුහුණ හරහා ගෙල දක්වා මගේ දෑත යවා ඔහු පිරි මැදීමි.බෝතලය අතට ගෙන වීදුරුව පුරවා එය ඔහු අතට දුනිමි.දුල්ලෑව නිසලව බලා සිටියේ ය.

'බොන්න.'

මම තෙපළීමි.ඔහුට එකග නොවී බැරි විය.සැණෙකින් ඔහු මත්පැන් වීදුරුව කටට හලා ගත්තේ ය.

'නේත්‍රා ඇයි මේ?'

ඔහු සැලෙමින් හා උණුසුමින් ප්‍රශ්න කළේ ය. මම තව වීදුරුවක් පුරවා ඔහුගේ අතේ තැබුවෙමි.

'ආදරේට....'

මම රාගික වියරුවකින් කීවෙමි.දෙවරක් නොසිතා ඔහු දෙවන වීදුරුව ද හිස් කළේ ය.

'මොනවද මගෙන් ඕන?'

හිමි හිමින් මම ඔහුගේ කමිසයේ බොත්තම් විවර කර කමිසය අහවර කළෙමි.ගුලියක් කොට යහන පල්ලට දැමීමි.ඔහුගේ ගෙලත් පපුවත් පිරිමැදීමි.

'කැමති දේවල් ඔක්කොම ගන්න.'