මගේ අම්මා ගණිකාවක්.
අම්මා වැඩ කළේ ප්‍රංශ කොලනියේ “විලී වුඩ්ලි” ගේ ගණිකා නිවාසෙ.
මාත් වැඩ කළේ එතනම තමයි.
ඒත් ගණිකාවක් විදිහට නෙවෙයි.
ගණිකා නිවාසෙ “වැඩකාරි” විදිහට.
මිනිස්සු හිතන්න ඇත්තෙ මට ඒගොල්ලන්ගෙ රහස් කෙදිරිලි ඇහෙන්නෙ නැතුව ඇති කියලා.
එයාලා සමච්චල් හිනාව පිටට පනින්න නොදී තද කරගන්න හැටි මට පේන්නෙ නැතුව ඇති කියලා..
වල් ගෑනි, ගණිකාව, වේසගෑනි, බඩුව..
මට ඒ සේරම හොදට ඇහුණා.
මාව මුණ ගැහුණාම මට අනුකම්පා කරනවා වගේ යාන්තමට හිනාවෙලා.. මං පහු වෙනකල් ඉදලා ඔය වචන වලින් එකක් මගේ අම්මගෙ නමත් එක්ක ඈදලා කියන හැටි..
මට අවුරුදු ගාණක් තිස්සෙම හොදට ඇහුණා.. පෙනුණා.
මං ඒ කිසි දෙයක් නෑහුණ ගාණට ඔලුව පහත් කරගෙන ඉස්කෝලේ ගියා.
“උඹ තාමත් වැඩ පටන් ගත්තෙ නැද්ද.? කොහොමත් උඹ වැඩ පටන් ගත්තාම උඹව දවසකට දෙකකට අරගෙන යන්ඩයි මං හිතාගෙන ඉන්නෙ. උඹේ පළවෙනි ගනුදෙනු කාරයා වෙන්ඩ මං හොද ගාණක් ගෙවන්නංකො..”
අම්මගෙ ගණුදෙනුකාරයෝ මට කිව්වෙ එහෙම කතා.
ඒත් අම්මගෙ අඩි පාරට වැටෙන්න මට උවමනා වුණේ නෑ..
මට තිබුණෙ වෙනස් හීනයක්.
කවදා හරි විශ්ව විද්‍යාලෙකට ගිහින් ඉගෙන ගන්න..
ඒ හීනෙ වෙනුවෙන් මං වැඩකාර කම් කර කර, සතෙන් සතේ සල්ලි එකතු කළා.
ඒත් හදිස්සියේම...
නොහිතපු දෙයක් සිද්ධ වුණා.
මිනීමැරුමක්.!
ගණිකාවකගෙ දුවෙකුට වැදගත් තාත්තා කෙනෙක් ඉන්න විදිහක් නෑ තමයි.. ඒත් මං හීන මැව්වා. අම්මා නරක වුණාට මට ලෝකෙ කොහේ හරි හොද තාත්තා කෙනෙක් ඇති කියලා.. මං තාත්තා කියලා හිතාගෙන හිටපු කෙනා..
ඔව්.. හදිසියේම එයාව මරා දාලා තිබුණා.!
එයාව මරලා දාලා තියෙන්නෙ මගේ අම්මා..!
ඒ පටලැවිල්ලට මැදි වෙන්නෙ මං.!
ඉතින් ඊට පස්සෙ..

මට මොනව වෙයිද..?

මගේ හීනෙ හැමදාටම හීනයක් විතරක්ම වෙයිද..?

අවමානයෙන්, අපහාසයෙන් පිරිච්ච මේ පාතාල නගරෙ..

මේ අප්‍රසන්න ගණිකා නිවාසෙ.. වැඩකාරි විදිහට හැමදාමත් නවතින්න මට සිද්ධ වෙයිද..?