අම්මේ මට පිරිසිදු වෙළුම් පටියක් දෙන්න. මගේ බෝනික්කාගේ කකුලක් තුවාල වෙලා. එයාගේ අසනීපය මගේ හිතට ලොකු කරදරයක්.''

නිකීතා නැවතුණේය. ඔහුට යළිත් ප්‍රීතියක් දැණින. ඔහුගේ හදවත තුල සංගීත පෙට්ටියක් හඩ නගන විටෙක මෙන් ඉතා මිහිරි සංගීතයක් ඇසෙන සැටියක් ඔහුට දැණින.

පෙරේදා ලීල්‍යා වාඩිවි සිටි තැනට ගොස් වාඩි වූ නිකීතා දෙනෙත් හකුළුවා ගෙන කණ්ණාඩියේ හිම රටාව දෙස බලන්නට විය. හඩ පිට නොකර සංගීතය වාදනය වන අරුම පුදුම රටේ සැරසිලි ලෙස මෙම ලස්සන හිම රටාව නිකීතාට පෙනුනේය. ඒ හිම රටාව ගස් වැල් සහ ලස්සන අමුතු සතුන්ගෙන් හා මිනිසුන්ගෙන් සමන්විත විය. ඒ හිම රටාව දෙස බලන නිකීතාගේ සිතිවිලි ඉබේටම වචන වලට පෙළ ගැසී ගීත බවට පරිවර්තනය වන සැටියක් දැනෙයි. එම ගීත රාවය නිසා ඔහුගේ හිස මුදුනෙහි ඇති කෙස් කිති කැවෙයි.

නිකීතා සෙමෙන් සෝපාවෙන් බිමට බැස තාත්තාගේ ලියන මේසය මත ඇති කඩදාසියක ලොකු අකුරෙන් කවියක් ලියන්නට විය:

සුන්දර වන මාතාවෙනි ලස්සන

මායාවක් වැනිය ඔඛෙ ලස්සන

හැමතැන ඉගිලෙති රාජාලියෝ

දුවති පනිති වන පොව්වෝ

පිළිගනු මැනවි වන මාතා ආදරය

පිරිනමමි තුති ගී සාදරය

කැළෑවක් ගැන තවදුරටත් කවි ලිවීමට නිකීතාට හැකියාවක් නැත. ඔහු පෑන සපමින් සීලිම දෙස බලන්නට විය. මීට මොහොතකට පෙර ඔහු විසින්ම තාලයට ඇද පැද කී වචන ඔහු අතින් ලියැවී නැත. ඒ වචන ඔහුගේ හිතට ඇතුළු වූණේ ඉබේටම මෙනි.

නිකීතා ඔහු ලියූ කවි කියැවීය. එය ඔහුට සතුටට්ක් ගෙන දිනි. ඔහු එම කඩදාසිය අටට නමා සාක්කුවේ දමාගෙන භෝජනාගාර වෙත ගියේය. එහි කවුළුවක් අසල ලීල්‍යා වාඩිවි මසමින් සිටියාය. සාක්කුව තුලට අත ඔබාගෙන කවි ලියා ඇති කොළය අල්ලාගෙන සිටි නිසා නිකීතාගේ අත ඩහදියෙන් තෙමුණද, ඔහු ඇයට එම කවි පෙන්වීමට තීරණය නොකළේය.

ඇඳිරි වැටුණු පසු වික්තර් ගෙදර ආවේ ඉතා දැඩි සීත නිසා නිල් පැහැගත් සහ ඉදිමුණු නහයක් ඇතිවය. වික්තර්ගේ මව දෑත් විදහාගෙන කතා කළාය.