දරුවන් දෙදෙන යෙමින් සිටැ තමන් කෙළැ-ඇවිදි
වෘක්ෂ සෙවණලු බලා, කෙළිවළන් බලා, ගල්ගුහා බලා, මැටියෙන් ඇඹූ ඇතුන් අසුන් රථ ගොන් පෙතැල්ලන් ගිරවුන් වන මෘගයන් සතරැස් පොකුණු දැකැ කියන්නාහු: 'මනහර වූ මල් පිපෙන වෘක්ෂයෙනි, තොප හා පුරුදු වැ තොප මුල්හි වැලි කෙළැ අදින් වියෝ වූ දෙබිහින්න තොප වැඳැ සමු ගනුම්හ, පැහැනුදුල වැලිතලයෙනි, අප දිය කෙළි මනහර ගඟුල්හැල්ලෙනි, තොප අතින් සමු ගෙනැ ගැතිමෙහෙයට යම්හ. මිහිරි හඬ නඟන පුරවි කෙවිල්ලෙනි, අත්තල ගසා අප ඉදිරියෙහි නටා බස්නා ලියකින්නරාවෙනි, අප ගෙ අමඬිනට අප දෙන්නා වැඳැ සමු ගත් බව කියවු, අනෙ! වනදෙවියෙනි, අප හා පුරුද්දෙනි, අමඬිනට අප අතුල්පතුල් ඉදිමැ නො යාහෙන බව කියවු. අප විඳිනා සුව කියා අමඬින් එතොත් මෙ මඟහොස්සෙ අඹා දිවන්නට කියව"

විශ්වන්තර ජාතකය